A cor máis bonita é a negra

Carlos deixou atrás aquela morea de rotondas que pretendían poñer en orde o tráfico endiañado e que o conseguían soamente ata certo punto. Carlos non era bo condutor pero esa non era a cuestión. Hai cousas que melloran coa práctica de xeito caseque natural.

Naqueles intres, Carlos pensaba as palabras exactas coas que había de tentar dicir o que quería dicir. Pensaba a explicación e xustificación de estar alí, despois de todo aquel tempo e todos aqueles partidos perdidos. E decatouse de que tiña un problema: non era unha cuestión de palabras, que iso a él non lle debería afectar, sendo lingüista titulado de profesión escritor. Era un problema de contidos. Quizáis tiña razón o químico Fernández, que sempre dicía que os de letras moita letra pero pouca carne na grella. E sen carne non se moven os carros. Carne ou pescado, que para iso somos europeos, ou se un se apura, mediterráneos.

A Carlos ocorréronselle enxeñosas frases, cousa normal sendo un artista. Pero non era cuestión de chegar e actuar. Nunca fóra un bufón e aínda o podería ser menos naquel día, con cadáveres de cartolina e sangue falsa revoando na cidade triste das rotondas inútiles.

Carlos localizou sen dificultade o piso obxectivo, e aparcou o coche nun estacionamento. Esta vez barato, non se esixía un anaco de lingote de ouro. Saíu, vestido de obscuro e con luvas negras de pel de bazar chino. O negro é unha cor que acompaña nos momentos tristes, nos alegres, nos acompañados e nos momentos nos que o único que nos acompaña é a soidade. É curioso que a cor negra nunca sexa unha cor fea. Carlos así o pensou.

Camiñou de vagar cara o portal e decatouse de que era cedo de máis. Daquela aínda podería aproveitar para pensar máis nas putas palabras. Decidiu visitar unha tenda de animais, desas con paxariños piando e cadeliños fermosos e deprimidos, estancados en furnas dese plástico transparente do que o químico Fernández seguro que o sabía todo. Mercou desa comida de tartarugas que son coma gambas pequerrechiñas con cheiro a mar seco e sucio. Ollou os peixes de cores e reafirmouse na súa crenza de que a cor máis bonita é a negra.

Conforme ía sendo hora, Carlos chegou á conclusión de que non era xa que non atopara palabras, poucas ou moitas, axeitadas ou erradas, gamberras ou ortodoxas, desordenadas, telegráficas, nun idioma ou noutro.

Carlos pensou que o mellor era dicir o máis sinxelo e o máis real: “só te quería ver”.

Pero cando cando hai que empregar moita enerxía en buscar palabras para decir algo, cando centos de quilómetros e ducias de rotondas se deixan a dereita e esquerda soamente para unha mensaxe que consiste nun desexo óptico, ou sexa para ver, é que todo o demáis é nada.

Carlos pensouno outro pouco máis, mirou o reloxo con presa, quitou as luvas, secou a suor que lle escorregaba de repente polo pescozo e respirou forte coma nos cursos de ximnasia televisiva.

E esta vez sí, dimitiu.