Carlos deixou atrás aquela morea de rotondas que pretendían
poñer en orde o tráfico endiañado e que o conseguían soamente ata certo punto.
Carlos non era bo condutor pero esa non era a cuestión. Hai cousas que melloran
coa práctica de xeito caseque natural.
Naqueles
intres, Carlos pensaba as palabras exactas coas que había de tentar dicir o que
quería dicir. Pensaba a explicación e xustificación de estar alí, despois de
todo aquel tempo e todos aqueles partidos perdidos. E decatouse de que tiña un
problema: non era unha cuestión de palabras, que iso a él non lle debería
afectar, sendo lingüista titulado de profesión escritor. Era un problema de
contidos. Quizáis tiña razón o químico Fernández, que sempre dicía que os de
letras moita letra pero pouca carne na grella. E sen carne non se moven os
carros. Carne ou pescado, que para iso somos europeos, ou se un se apura,
mediterráneos.
A
Carlos ocorréronselle enxeñosas frases, cousa normal sendo un artista. Pero non
era cuestión de chegar e actuar. Nunca fóra un bufón e aínda o podería ser
menos naquel día, con cadáveres de cartolina e sangue falsa revoando na cidade
triste das rotondas inútiles.
Carlos
localizou sen dificultade o piso obxectivo, e aparcou o coche nun
estacionamento. Esta vez barato, non se esixía un anaco de lingote de ouro.
Saíu, vestido de obscuro e con luvas negras de pel de bazar chino. O negro é
unha cor que acompaña nos momentos tristes, nos alegres, nos acompañados e nos
momentos nos que o único que nos acompaña é a soidade. É curioso que a cor
negra nunca sexa unha cor fea. Carlos así o pensou.
Camiñou
de vagar cara o portal e decatouse de que era cedo de máis. Daquela aínda
podería aproveitar para pensar máis nas putas palabras. Decidiu visitar unha
tenda de animais, desas con paxariños piando e cadeliños fermosos e deprimidos,
estancados en furnas dese plástico transparente do que o químico Fernández
seguro que o sabía todo. Mercou desa comida de tartarugas que son coma gambas
pequerrechiñas con cheiro a mar seco e sucio. Ollou os peixes de cores e
reafirmouse na súa crenza de que a cor máis bonita é a negra.
Conforme
ía sendo hora, Carlos chegou á conclusión de que non era xa que non atopara
palabras, poucas ou moitas, axeitadas ou erradas, gamberras ou ortodoxas,
desordenadas, telegráficas, nun idioma ou noutro.
Carlos
pensou que o mellor era dicir o máis sinxelo e o máis real: “só te quería ver”.
Pero
cando cando hai que empregar moita enerxía en buscar palabras para decir algo, cando
centos de quilómetros e ducias de rotondas se deixan a dereita e esquerda
soamente para unha mensaxe que consiste nun desexo óptico, ou sexa para ver, é
que todo o demáis é nada.
Carlos
pensouno outro pouco máis, mirou o reloxo con presa, quitou as luvas, secou a
suor que lle escorregaba de repente polo pescozo e respirou forte coma nos
cursos de ximnasia televisiva.
E esta
vez sí, dimitiu.